Verandering begint bij herkennen en erkennen

Omdat ik deze blog uit mijn beleving als vrouw schrijf heb ik een video toegevoegd.
de inhoud spreekt voor zich
Mijn boodschap zou zijn...verandering begint bij herkennen en erkennen

Het valt mij op dat wij vrouwen in een relatie toegeeflijker naar hun partner als vader van onze kinderen toe zijn.
Ik heb het dan bijvoorbeeld over het verschil van opvoeden.
Los van de ouderrol en geslacht zijn man en vrouw ook mensen met wellicht ieder zijn of haar eigen idee van opvoeden.
Gelukkig vinden veel ouders in een relatie toch de weg om zo samen tot een lijn te komen.
De tolerantie als de vader in moeders ogen iets niet naar behoren doet is groot en soms wie kent die kreet niet vraag maar aan je vader! ook wel makkelijk laten we eerlijk zijn.
Kort gezegd in een relatie is de man de vader waar jij met al zijn mogelijke tekortkomingen (die de moeder overigens ook heeft) een man waar je jullie kinderen volledig aan toevertrouwd.
Waar gaat het dan mis? Ik bedoel op welk punt smelten vader en partner samen tot 1?
Dat jij je partner wel kunt schieten om wat hij jou aandeed of dat er andere zaken tussen jullie speelde en als gevolg er niets meer mee te maken wilt hebben dat is in vele zaken helaas zo.
Maar mijn kijk er op zou zijn je scheid van je partner en niet van de vader.
Eigenlijk hoef ik dat niet uit te leggen vele van ons begrijpen dat ook, de man als vader is je partner niet ,vader staat tot betrekking naar kinderen toe.

Over onderstaande heb ik mijn eigen mening, maar misschien is het beter dat jij als lezer hier zelf even bij stil blijft staan en je eigen mening vormt?

Laatst hoorde ik op de radio een meisje in betrekking tot een interview of zij na een breuk hun kind nog naar haar ex zou laten gaan, haar antwoord verbijsterde mij enorm.
Letterlijk vertelde zij; ja natuurlijk mag mijn ex zijn kind altijd zien! maar...als hij bijvoorbeeld een nieuwe vriendin zou krijgen dan gaat mijn kind er niet meer heen!
De interviewer vroeg haar vervolgens kun je dat onderbouwen? waarop zij antwoorde , ik laat een andere vrouw niet mijn kind opvoeden!

In gesprek met een vrouw vertelde zij aan mij dat ze een goed huwelijk had en hij was een prima vader voor haar kinderen.
Op mijn vraag wat zou jij doen bij een scheiding wat omgang vader betreft?
zonder aarzeling vertelde zij , ik zou nooit geen co ouderschap overwegen ik zou het zelf al erg vinden om ze te laten gaan!
Mijn opmerking naar haar maar je zegt net dat hij een prima vader voor je kinderen is! even snel als haar eerste antwoord zei ze ...hij zou nooit zo kunnen zorgen als ik de moederband is altijd sterker dat oer gevoel heeft de man niet!

En dit zijn slecht een paar voorbeelden, er zijn natuurlijk ook heel andere verhalen dat de vaders "en moeders want die zijn er ook" het echt laten afweten de boosheid en verdriet die dan heerst begrijp ik volkomen! maar zijn dat de vaders en moeders die strijden voor hun kinderen , die soms jaren lang blijven procederen ?